Hallo allemaal!
Soms wil ik een kind. Toen ik die titel las dacht ik meteen: wauw, dit boek is voor mij geschreven. Ik krijg geregeld vragen zoals: ‘en wil jij kindjes?’ of ‘wanneer gaan jullie eraan beginnen?’. Ik dacht vroeger altijd: ooit wil ik een kind, maar nu ik ouder aan het worden ben, komen er ook andere vragen opzetten. Zoals ‘Wanneer is dat ooit dan? Ben ik wel zeker dat ik kinderen wil?’ Ik besloot Soms wil ik een kind te gaan lezen om deze vragen te verdiepen en meer te weten te komen over hoe dit onderwerp bij anderen speelt.
Waarover gaat het boek?
Jantine Jongebloed schrijft in Soms wil ik een kind op eerlijke wijze over haar fluctuerende kinderwens. Na een zeer duidelijke kinderwens en een paar mislukte pogingen komt er twijfel opzetten: wil ik wel een kind? Jantine Jongebloed neemt je mee op haar zoektocht.
De schrijfstijl van Jantine Jongebloed is om van te smullen. Ze schrijft enorm vlot, de pagina’s vliegen zonder dat je het doorhebt voorbij, maar ondertussen laat Jantine rechtstreeks in haar ziel kijken met haar poëtische schrijfstijl. Je komt haar diepste gedachten, wensen en gevoelens te weten, waardoor het een beetje voelt alsof je haar dagboek aan het lezen bent. Maar het is veel meer dan dat.
Naast gedachten en gevoelens van Jantine, komen er ook ‘weetjes‘ aan bod in het boek. Het gaat over cycli, eicellen, fertiliteitstrajecten… Ik vond dat allemaal heel interessant om over te lezen. Daarnaast heeft het boek ook een filosofisch kantje. Het gaat bijvoorbeeld over de maatschappij en de verwachtingen die de maatschappij stelt (aan vrouwen en koppels) en over de zin van het leven (heeft het leven meer zin als je kinderen hebt?). Ik vond het heerlijk om mee op haar gedachtestroom te surfen en ondertussen zelf aan het denken gezet te worden. Dit boek heeft mijn blik verruimd.
Als je in dit boek op zoek bent naar een duidelijke conclusie (wil Jantine nu een kind of niet), dan zal je teleurgesteld worden. Het gaat net over het twijfelen, het proces van die twijfel en hoe die twijfel er dan precies uitziet in het hoofd van Jantine. En de boodschap is dat het oké is om te twijfelen, daar is niets mis mee. Ik vond dat het openlaten van die conclusie perfect bij het boek paste.
Tot slot vond ik dat er zoveel mooie passages in het boek stonden. Ik heb een paar keer foto’s gemaakt van citaten en passages en er zitten verschillende post-its tussen de pagina’s van mijn exemplaar. Er malen nog steeds woorden en zinnen door mijn hoofd die ik in dit boek gelezen heb, en dat is in mijn geval een teken dat dit boek echt iets voor mij betekend heeft. Meestal onthoud ik van een boek de algemene boodschap en enkele scènes, maar zinnen en citaten verdwijnen heel snel uit mijn hoofd. Dat is hier dus niet het geval.
Ik besluit dat Soms wil ik een kind van Jantine Jongebloed een geweldig boek is. De eerlijke zoektocht van Jantine heeft ze kunnen verwoorden tot een poëtisch festijn vol rake zinnen en prachtige passages. Het boek doet je nadenken over allerlei onderwerpen en verruimt op die manier je blik op de wereld en op jezelf. Ik ben grote fan!
Lees jij soms non-fictie?
Veel leesplezier!
x Samantha x
Samantha's Boekenhoekje 